Dit is een column die ik voor school moest schrijven. Het onderwerp was wel helemaal vrij, maar ik moest gewoon een column schrijven. Ik vond het eigenlijk wel leuk om hem op mijn blog te plaatsen. Het is iets waar ik echt heel erg voor sta, maar als je dit soort onderwerpen niet interessant vindt, skip deze post dan.
Een tijdje geleden zei iemand tegen mij: “Als mijn familie
gelukkig is, ben ik ook gelukkig.” Dat vond ik raar. Je laat je geluk afhangen
van anderen? Jij kan niet gelukkig zijn als jouw familie niet gelukkig is? Wat
een onzin.
Mensen zijn kuddedieren, dat weten we allemaal. Wij hebben
anderen nodig om mee te praten, om mee te werken. We hebben ze nodig om van te
houden en om van gehouden te worden. Zonder andere mensen om ons heen kunnen
wij niet optimaal functioneren en zijn wij sowieso niet gelukkig. Maar we
vergeten soms dat we daarnaast ook individuen zijn.
Ik ben het middelpunt van mijn leven. Ik ben niet het
middelpunt van het leven in het algemeen, maar wel het middelpunt van mijn
eigen leven. Het belangrijkste in mijn leven is dat ik leef. Dat ik doe wat ik
wil. Dat ik eet wat ik wil. Dat ik hou van wie ik wil. Dat ik gelukkig ben. Dus
bij alles wat ik doe is mijn geluk mijn uitgangspunt. Natuurlijk doen mensen
ook dingen voor anderen, want als ze dat niet doen zullen ze waarschijnlijk ook
niet gelukkig zijn. Dit klinkt misschien heel raar, maar iets doen voor anderen
wordt ook gedaan met het eigen geluk als uitgangspunt. Jij bent daarna blij dat
je iets voor iemand anders hebt gedaan, want dat geeft het gevoel dat jij een
goed mens bent, en dus wordt je er gelukkig van.
In het leven moet je dus soms egoïstisch zijn. Het kan
egoïstisch klinken als je een dag thuisblijft van werk terwijl je ook mee kan
werken aan een project, maar als jij op het punt van instorten staat, moet je
thuis blijven. Je moet luisteren naar jezelf, naar je lichaam. Als je maar door
gaat en door gaat en nooit eens rust neemt, wordt je niet veel gelukkiger. Je
lichaam geeft waarschijnlijk al aan dat het te veel is, en als je constant door
gaat kan je je niet veel beter concentreren dan als je gewoon een dag rust
neemt.
En boven alles: jij bent de enige die ervoor kan zorgen dat
je gelukkig bent. Anderen kunnen wel bijdragen doen, door simpelweg om jou te
geven, maar als jij ze niet binnenlaat, heeft het geen zin. Jij bent de enige
die jezelf uit – als we maar even het uiterste nemen – een depressie kan halen.
Het hoef niet eens zo extreem te zijn, je kan ook gewoon in een enorme dip
zitten. En de enige manier om daaruit te komen is om jezelf je bed uit te
sleuren, een lach op je gezicht te toveren en iets te gaan doen. Negatief
denken heeft geen zin. Je
moet je openstellen voor al het positieve in de wereld. Als je alleen maar
denkt “mijn leven is verschrikkelijk”, dan sluit je alle kansen op verbeteren
buiten. Dan wordt je leven ook echt verschrikkelijk. Want je gelooft dan niet
meer in een goed leven, je negeert alle kansen. Een positieve outlook betekent
een positiever leven.
Dit is tenminste waar ik in geloof. En ik ben hierin niet de
enige. Er zijn genoeg mensen die dit ook geloven, en die dit ook hebben
meegemaakt. Dus nee, je moet niet wachten tot jouw familie gelukkig is. Want
zij kunnen jouw geluk niet bepalen, dat kan alleen jij. En als laatste: De grootste ontdekking aller tijden is dat een persoon zijn
toekomst kan veranderen hoofdzakelijk door zijn houding te veranderen.
xx,
Eva
